अस्पताल

सुश्रुतराज न्यौपाने

एकजना बाबा थिए । उनी आफ्नो छोरालाई लिएर पोखरा घुम्न गएका थिए । पोखरामा उनीहरु धेरै रमाउँदै थिए । अचानक बाबा  सिँडीबाट लडे र खुट्टा मर्कियो । उनलाई अस्पताल लगियो । उनका छोराले अस्पतालको अवस्थाको बारेमा धेरै थोक अनुभव गरे ।  बाबालाई हेर्न धेरै मानिसहरू आएका थिए ।

त्यो अस्पताल धेरै प्रसिद्ध थियो । अस्पतालमा रुघा लागेका,  चोटपटक लागेका, औषधी किन्न आएका, विभिन्न रोगको उपचार गराउन आएका विसन्चो मानिसहरू थिए । डाक्टरले बिरामीलाई जाँच गर्दै सल्लाह दिइरहेका थिए । डाक्टरहरू बिरामीका लागि भगवान् जस्तै थिए । अस्पतालमा धेरै कोठाहरू थिए । एक्सरे कोठा । फार्मेसी ।  इमरजेन्सी ट्रिटमेन्ट कोठा । डाक्टरले जाँच्ने कोठा । अनि छतमा  हेलिप्याड आदि ।

डाक्टर पनि धेरै प्रकारका थिए । आँखाको डाक्टर । दाँतको डाक्टर । छालाको डाक्टर । मुटुको डाक्टर । हड्डीको डाक्टर । किड्नीको डाक्टर। फोक्सोको डाक्टर । नसाको डाक्टर ।  उनले नेपालको सरकारलाई मनमनै अनुरोध गरे, हाम्रो देशमा अझै धेरै अस्पताल बनोस् ।

बाहिरको संसार र अस्पतालको संसारमा आकाश जमिनको फरक थियो । अस्पतालमा सबै जना दु:खी थिए । तर एउटा अनौठो मानिस आफ्नै संसारमा बिन्दास भएर हाँसिरहेका थिए । ती मानिस उनका बुबा थिए । उनले बुबालाई सोधे, “किन यति खुसी हुनुभएको ?”

उनका बाबाले भने, “छोरा यो जिन्दगी भगवानले हामीलाई दु:खी भएर बिताउन दिनुभएको होइन । काम गर्नुपर्छ तर तनाव लिएर होइन ।  दु:ख जतिखेर पनि आउन सक्छ । त्यसैले हामीले तनाव लिएर काम गर्नु हुँदैन ।”

उनको बाबाले जे पनि तनाव आउँदा खुसीसाथ त्यसको समाधान खोज्थे । अस्पताल एउटा सहरमा एउटा मात्रै थियो । अस्पताल हरेक गाँउ र सहरमा हुनुपर्छ भन्ने  बाबाको भनाइ थियो ।

बाबाले भन्ने गर्थे, “ नेपालमा धेरै अस्पताल बन्नु पर्छ । अभिभावकहरूले अब आउने पिँढीहरूलाई डाक्टर  बनाउन सहयोग गर्नु पर्छ  । डाक्टर भनेको अरुको ज्यान बचाउने हुन् । त्यसैले हामीले डाक्टरलाई सम्मान गर्नु पर्छ । अस्पतालले घाइते र रोगको लागि साधन बन्नु र बनाउनुपर्छ ।  अब नेपालमा भविष्यमा ठुला ठुला अस्पतालहरू बनुन् ।”

उनले देखे पीडितहरू उपचार गर्न आउँथे तर पैसा नभएपछि दु:खी हुँदै घर फर्कन्थे । अस्पतालले औषधीको मूल्य र उपचारको मूल्य घटाउनुपर्छ भन्थे ।  बाबालाई त्यो महँगो लाग्यो ।

अस्पतालले गर्दा नै धेरै मानिसको ज्यान बच्छ । उनी पनि निको भए र आफ्नो परिवारसँग घर फर्के । उनले आफ्नो छोरालाई डाक्टर पढाएर गरिबलाई सित्तैमा उपचार गराउने बारेमा विचार गरे । छोराले बाबाको प्रस्तावलाई खुशी हुँदै स्वीकार  गरे ।

000

कथाकार परिचय : सुश्रुतराज न्यौपाने, बुढिगङ्गा गाउँपालिका वडा नं. २, मोरङ निवासी हुन् । हाल उनी भैरहवा, सिद्धार्थनगर नगरपालिका वडा नं. १२ रूपन्देही, लुम्बिनी प्रदेशमा बस्छन् । उनी काशी नोबल एकेडेमी, भैरहवामा कक्षा ५ मा अध्ययन गर्छन् । उनले कथा र निबन्धहरू लेखेका छन् । उनका रचनाहरू रातोपाटी, सेतोपाटी, नेपाली साहित्य घरलगायत अन्य पत्रपत्रिकाहरूमा प्रकाशित छन् ।